Płyty analogowe

Pierwsze płyty analogowe, zwane także płytami gramofonowymi bądź winylowymi (lub potocznie – winylami), zostały wyprodukowane w laboratorium Menlo Park przez Thomasa Edisona jeszcze w XIX wieku (1876 rok).

Płyty analogowe to okrągły nośnik informacji (o wymiarach 7″, 8″, 10″ lub 12″) z zapisanym spiralnie dośrodkowo analogowym nagraniem dźwiękowym odtwarzanym przez urządzenie zwane gramofonem. Odczytywana w ten sposób płyta z wyżłobionym spiralnym rowkiem obraca się, dzięki czemu igła gramofonu prowadzona jest określoną ścieżką na płycie.

Pomimo rozpowszechnionych już stosunkowo dawno nowszych formatów zapisu dźwięku i bardziej nowoczesnych nośników danych, takich jak na przykład CD, płyty analogowe cieszą się wciąż dużą popularnością, miedzy innymi ze względu na znacznie wyższą dynamikę dźwięku niż w przypadku nośników optycznych.

W dzisiejszych czasach płyty analogowe kojarzone są najczęściej z audiofilami – kolekcjonerami oraz DJ-ami, którzy preferują ten nośnik do puszczania i miksowania muzyki w klubach, na dyskotekach czy podczas innych imprez muzycznych, ze względu na fakt, że płytę gramofonową można ręcznie przesuwać w celu powtórzenia dźwięku oraz uzyskania różnych nietypowych efektów muzycznych. Płyty analogowe nadal mają też swoich wielbicieli wśród starszych osób, które mają do nich po prostu sentyment.