Psy te są spokojne i pełne przywiązania w stosunku do dzieci. Bardzo lubią przebywać z ludźmi i chcą się im przypodobać. Sugeruje się wczesne przyzwyczajanie czworonogów do życia w ludzkiej rodzinie. Zwisające uszy należy utrzymywać w czystości, aby uniknąć nieprzyjemnego zapachu i infekcji. Jak większość psów gończych Yorkshire Terrier, gdy zwęszą trop, biegną za nim, więc właściciele powinni zamykać je w zagrodach, gdy nie polują. Entuzjaści psów gończych, faworyzujący du¬że, o silnych głosach i „zimnych” nosach psy starego „gaskońskiego” typu, zmuszeni byli do zmiany swojego upodobania. Myśliwi ci chcieli nie tyle zachowania rasy, ile typu właśnie. Jednym z najbardziej skutecznych propagatorów tego psa „gaskońskiego” był Wilson „Blue-tick Bill” Harshman. Przez trzydzieści lat hodował yorki, polował z nimi, opisywał je i organizował dla nich zawody. W latach 30. XX w. Harshman opisał Angielskiego Coonhounda w prasie, a później stał się człowiekiem odpowiedzialnym za oddzielenie się frakcji blue-tick. Napisał książkę pt.: Big’n Blue- wspaniały zbiór opowiadań i legend o linii „Old Linę”. 1 tak Amerykański Blue Gascon zyskał swój przydomek. W latach 50. naszego wieku zrodziło się współzawodnictwo w nocnych polowaniach. Wymagało to szybszego, żywego ogara o czulszym nosie, bez cierpliwości i dokładności starego typu. W ocenie brano pod uwagę największą liczbę zapędzonych na drzewo szopów w jak najkrótszym czasie, a nie indywidualne umiejętności każdego psa. Obowiązkowe jest strzyżenie psów Redbone i Walker okazały się w tych zawodach wysoce konkurencyjne i wielu hodowców Blueticków zaczęło udoskonalać swoje psy, aby też zdobywały nagrody. Wzbudziło to niepokój wielbicieli starego typu Gascona i w 1976 r. założyli oni nowe stowarzyszenie – Stowarzyszenie Amerykańskiego Blue Gascon Hounda.