Miałam dzisiaj straszny egzamin, który na swoje nieszczęście z całą pewnością zawaliłam, gdyż ni cholery nie wiedziałam czym jest pcbiznes. Pcbiznes? Jaki pcbiznes? Kto na litość boską układa takie pytania? Tak naprawdę z trzech pytań umiałam odpowiedzieć tylko na jedno (umiałam napisać czym są systemy klasy ERP, ale nie potrafiłam już dokładnie opisać procesu wdrożenia ERP) i nie mam żadnych złudzeń, że ten egzamin jakimś cudem zostanie przeze mnie zaliczony, czym w sumie jestem tylko częściowo zmartwiona, gdyż od początku mówiłam, że nie chcę iść na żadne studia biznesowe, ale moi rodzice się uparli, pojechali mi po ambicji i skończyło się na tym, że studiuję dwa kierunki studiów – mój wymarzony i „ich”. Częściowo jestem jednak niepocieszona, gdyż był to pierwszy egzamin, który oblałam w swoim życiu i tylko to mnie martwi (nie za dobrze znoszę porażki). Przyznaję jednak z bólem serca, że nie przyłożyłam się do tego egzaminu zbytnio, gdyż po prostu nie miałam czasu. Całą moją energię poświęcam „moim” studiom i nie pozostało mi zbyt wiele energii na zastanawianie się, czym są systemy klasy ERP dla średnich firm i jak przebiegają wdrożenia ERP, a egzaminy i sesje na obu kierunkach oczywiście się pokrywają. Tylko moi rodzice jakoś nie do końca chcą te oczywiste fakty przyjąć do wiadomości. Ubzdurali sobie, że kierunek biznesowy bardzo mi się przyda w przyszłości i być może mają nawet rację, ale mnie kompletnie nie interesują zagadnienia na nim poruszane. Naprawdę jest mi to najdoskonalej obojętne jak działają w praktyce systemy klasy ERP i najzwyczajniej w świecie się nudzę, gdy wykładowca omawia wdrożenia ERP. Być może są to zagadnienia ciekawe i interesujące, ale na pewno nie dla mnie. Nie rozumiem zresztą jak można kogoś zmuszać do tego, żeby studiował kierunek wybrany przez rodziców. Mam nadzieję, że moi rodzice przejrzą kiedyś wreszcie na oczy i zobaczą, że nie jest łatwo połączyć dwa kierunki.